මන්දාරම

ගොඩක් ඉස්සර මම මන්දාරමට ආදරේ කරා, මොකද ඒ මන්දාරම යටින් යද්දි මට දුකක් තනිකමක් දැනුනෙ නැති නිසා, මන්දාරම කොච්චර දරුණු වුනත් හිතට බයක් ආවේ නෑ... ඒත්...... කාලයක් යද්දි මන්දාරමයි තනිකමයි දුකයි විතරක් මට ඉතුරු වුනා.....

ඊට පස්සේ මම මන්දාරමට වෛර කරා.. තනිකම තුරල් කරන් හිටපු මට මන්දාරම වදයක් වුනා. සීතලට උණුසුමක් නැතුව ඉබාගාතේ ඇවිද ඇවිද හිටපු මට, පුංචි උණුසුමක් ගේන්න පුලුවන් උනේ බියර් එකකට විතරයි... ඔව් පාලුව, තනිකම, සීතල මේ හැමදේම බෝතලේට උගස් කරන්න මට සිද්ද වුනා...

එක දවසක් අහම්බෙන් මන්දාරම ටිකක් තුනී වුනා... හීනි ඉර එලියක් පොළවට වැටුනා.... ඒක ටිකෙන් ටික මන්දාරම තුනී කරා... සත්තයි... ඒ එලියෙන් ජීවිතයක් දැක්කා..මං වෙනුවෙන් ඉන්න ජීවිතයක් ඒ ඉර එළියෙන් මං දැක්කා... මන්දාරමෙන් බැට කකා හිටි මට ඒ ජීවිතය ලොකු හයියක් උනා... කවදාවත් නොදැකපු බැදීමක පෙරමං සළකුණු දැක්කා.... ඉතිං... බෝතලේට සමු දීලා ජීවිතය එක්ක හාද වුනා.. 

ඒත් ඒ ජීවිතය ටිකක් දුරයි... ආයිමත් මන්දාරම ආවා... සැරින් සැරේ ඉර පායලා එලිය කරත්.. ගොඩක් වෙලාවට මන්දාරම දිනුවා..... හැමදාම මග බලන් ඉන්නේ කවදද ආයිමත් ජීවත් වෙන්නේ කියලා..  කවදා හරි මන්දාරමේ තනි මකන්න ජීවිතය ඉන්න නිසා වෙනදා තරම් මන්දාරමට වෛර නොකරත්.. මන්දාරමට ආදරේ කරන්න මට බැරි වුනා... 

හදිස්සියේම...... ඊයේ වැස්සා....... හොදටම වැස්සා.... මන්දාරමේ එකතු වෙලා තිබුණු වැහි බින්දු මාව හොදටම තෙම්මුවා.... මගේ කදුලු අරන් වැහි බින්දු බිමට වැටුනා... දැන් මම ආයිමත් හිනා වෙන්න උත්සහ කරනවා... හැම දෙයක් දිහාම සුභවාදීව හිතන්න ඒ වැස්සෙන් මම ඉගෙන ගත්තා... සමහර දේවල් වෙනස් වෙන්න එක වැස්සක් ඇති... මම දැන් මන්දාරමට වෙනදට වඩා ආදරේ කරනවා...  ඒ විතරක් නෙවෙයි මම දැන් වැස්සටත් ආදරෙයි...... 

වෙනදා මන්දාරමට වෛර කරපු මම, හීන් වැහි පොදට බැනපු මම, අද මහ වැහි වැටෙනකන් මන්දාරම දිහා බලාගෙන ඉන්නවා... අද නම් වහින පාටක් නෑ.... කමක් නෑ.... කවදා හරි වහින්න එපැයි.... මම බලාගෙන ඉන්නම්.......

 

සිහිනය